Macedonië

Goede dagen en slechte dagen. Na een baaldag in Bulgarije stond het geluk weer aan onze kant. We namen een taxi naar de rand van de stad vanwaar we wilden liften naar Macedonië. Onze chauffeur gaf ons aan dat het lastig zou zijn een hitch te vinden, hoe fout kon hij zijn. Terwijl hij ons probeerde over te halen om per taxi naar de grens te gaan stopte er een luxe sportwagen die ons naar de grens wilde brengen. Waarschijnlijk was dit ook onze snelste rit ooit. Met ruim 190km per uur door het glooiende berglandschap werden we met trillende benen afgezet, holy fuck. Bij de grens werden onze tassen grondig doorzocht en vonden we meteen weer een nieuwe ride naar Skopje. Wederom een flinke auto en een chauffeur die het tempo er goed in had zitten. Toen hij met 100km per uur door een woonwijk gepakt werd door de politie moest hij enkel lachen, gaf de agenten wat geld en we gingen weer door, plankgas. Niet veel later kwamen wij aan in Skopje, de reis had ons slechts 1 uur in totaal gekost.

Skopje is voor een hoofdstad vrij klein, maar is één van de mooiste waar wij in deze reis zijn geweest. Overal staan grote imposante beelden en er zijn een boel mooie Romeinse gebouwen, orthodoxe kerken, bruggen en een kasteel. Met Marlo en Megan verbleven wij hier 2 dagen voordat wij doorgingen naar Ohrid, een populaire toeristenplaats aan een groot meer omringd door besneeuwde bergtoppen. Het deed ons denken aan het Atitlanmeer in Guatemala, maar dan een koudere versie. Hier genoten we van het dorpje en bezochten we een oud klooster, wat kerkjes en een heleboel terrasjes. Het was super om weer met vrienden uit Nederland te zijn en Lisa kon zich helemaal uitleven met oa. de speciaal meegebrachte kleding van Megan. Na 4 nachten gespendeerd te hebben in Ohrid (een plaats, en land, die wij zeker aanraden voor een weekendje weg) en een heleboel potjes Yaniv te hebben gespeeld, vertrokken wij ieder al liftend een andere kant op; Marlo en Megan terug naar Skopje en wij door naar Griekenland.

Via Bitola werden wij door een gepensioneerde Australische Griek naar de Macedonische grens gebracht. Hier liepen wij, wederom, als enige over de grens en staken wij na een paar honderd meter onze prachtige duimpjes weer omhoog. Niet veel later stopte er een taxi die ons voor het halve tarief naar Florina wilde brengen. Wij bedankte en gaven aan dat wij geen geld hadden. "Ach, ok, stap maar in, ik moet toch terug", en zo geschiede. Na een leuk gesprek gaf de man ons aan dat het een speciale periode voor hem was, zijn vader was namelijk een aantal weken op bezoek vanuit Australië... Hee, wacht eens even, 77 jaar? Witte baard? Woonachtig in Melbourne? Ja, ja en ja! Geniaal! Hoe klein kan de wereld soms toch ook zijn en wat zullen zij een mooi verhaal aan elkaar te vertellen hebben.

Na alweer de zoveelste goede ervaring met het liften zat het er aan te komen dat het een keer tegen zou gaan zitten wat betreft de personen die een lift aanbieden. Buiten Florina werden wij opgepikt door een vieze, zenuwachtige, oude en enkel Grieks sprekende man en zijn slungelige zoon. Wij waren beide niet echt weg van hem, maar je kan iemand niet alleen op het uiterlijk beoordelen en hij kon ons een stuk verder brengen. Na een half uurtje rijden zonder een woord met elkaar te hebben gesproken zei mijn natuurlijke GPS dat wij verkeerd gingen, maargoed, er waren nog steeds bordjes richting Thessaloniki dus helemaal verkeerd konden we niet zitten. Toen ik de kaart bekeek zag ik dat we een flinke omweg hadden genomen en dat we in the middle of nowhere waren. Ik probeerde dit aan de man duidelijk te maken, maar die was enkel in de spiegel naar Lisa aan het kijken en sloeg plots een zijweg in. Het 'hostel' en 'wolf creek' achtige scenario werd compleet, dit was de druppel. We maakte hem duidelijk dat wij per direct uit wilde stappen en met enige tegenzin gaf hij hier gehoor aan. Bij het uitstappen probeerde hij ons nog over te halen om met hem mee te gaan, maar de enige veilige en juiste plek voor hem was zo ver mogelijk bij ons uit de buurt. Al vanaf de eerste dag van de reis is er altijd een wapen binnen handbereik geweest en op dit soort momenten prijs je jezelf met niets gelukkiger. Het klinkt misschien erg of wantrouwend, maar gevaarlijke mensen bestaan en hier moet je je altijd tegen kunnen beschermen. De afslag waar wij werden 'afgezet' bleek een doodlopende weg te zijn naar een klein dorpje.. Wie weet wat daar op ons wachtte. Tevreden met onze beslissing en ons handelen liepen we naar een snelweg en vonden een leuke hitch die ons naar Ptolemaida kon brengen. Daar besloten we dat het liften voor die dag even genoeg was en namen we de bus naar Thessaloniki. Hier vonden we een hotel, aten een goede Griekse maaltijd en vielen snel in slaap.

Vanuit Thessaloniki namen we de stadsbus richting de snelweg. We vroegen de buschauffeur om ons vlakbij de oprit af te zetten, maar hij wist een betere plek. Helaas sloeg deze plek echt nergens op en konden we in de brandende zon met onze veel te zware tassen een uur gaan lopen, bedankt maat. Eenmaal langs de snelweg begon het liften en al snel kregen we het idee dat het niet echt makkelijk zou worden. De Grieken negeerde ons totaal en gaven ons de middelvinger. Misschien dat de duim omhoog voor hen iets anders betekent dan dat wij gewend zijn, maar waarschijnlijk heeft het meer te maken met het norse en chagrijnige Griekse volk. Na anderhalf uur stopte er een zeer vriendelijke Turkse vrachtwagenchauffeur die ons zelfs helemaal naar Istanbul kon brengen, yes! Yaver bleek niet alleen een goede hitch te zijn, maar ook een goede host. Tussen alle trotse verhalen over zijn familie en zijn land prepareerde hij twee heerlijke maaltijden voor ons en meer thee dan we op konden. De grens van Griekenland naar Turkije duurde een eeuwigheid, maar dat was voor Yaver geen probleem, nu was er alle tijd om ons te laten bellen met zijn familie in Istanbul en vrienden uit Nederland. 13 uur later kwamen we midden in de nacht aan in Tekirdag, de laatste plaats voordat wij zullen herenigen met onze familieleden.

Overmorgen komt Ingrid naar Istanbul en niet veel later zal ook Stijn komen. Met hen gaan we heerlijk vakantie houden en van de stad en elkaar genieten. Een week later zullen Lisa en ik doorreizen naar Fethiye waar we met mijn ouders en Ruben op een zeilboot stappen en een week langs de Griekse eilanden en Turkse kust zullen varen. Over onze vakanties zullen we niet bloggen, maar reken er op dat het awesome wordt.

Groetjes,
Lando en Lisa