Het land van Alladin en Yasmine; Oezbekistan.

Na 6 paspoortcontroles, een grondige controle op de medicijnen en geneuzel door onze foto's op de USB stick, kwamen we aan in een nieuw land; Oezbekistan.

Dat dit land bekend staat als een land aan de zijdenroute en een groot katoenproducent is, werd meteen zichtbaar toen we met de shared taxi door de Fergana vallei reden. Overal zijn katoenplantages. Vreemd is het wel dat juist de katoenplant zo veel voorkomt in het droge Oezbekistan, de plant heeft namelijk veel water nodig. Het jarenlang voeden van de katoenplanten heeft er voor gezorgd dat er van de voormalige Aral sea nog slechts een derde over is. Dit, plus de barre omstandigheden waarin de (soms te jonge) mensen werken (denk aan uren voorover gebukt op stoffig land in de brandende zon witte bolletjes plukken) zorgt voor een boycot van westerse bedrijven op de Oezbekistaanse katoen, maar dit maakt weinig indruk op de regering. Hierdoor blijft de katoenplant alsnog het grootste landbouwproduct. 

Wat ons nog eer opvalt al op de eerste dag is de controle van de overheid. Naast de controles bij de grens, staan er bij elke stad of tunnel militairen die alles extreem goed in de gaten houden. Aan de ene kant lijkt dit goed te zijn vanwege het onder controle houden van extremisten tegen de regering, aan de andere kant is het ook een machtsuitdrukking van de president die niet helemaal gewaardeerd wordt. De meningen zijn erover verdeeld, maar één ding is zeker, er wordt absoluut niet vrij over gesproken.
Dit lijkt echter het enige waar de Oezbeken niet over spreken, want verder praten ze over alles erg trots. In het Russisch en met handen en voeten, want de meesten komen niet verder dan een super vrolijk 'hello!'. De twee vragen die hier trouwens normaal zijn op het begin van een gesprek zijn 'Are you married? Do you have children?'. Om alles gemakkelijker te maken zijn we dus pas getrouwd met prachtige ringen van $1. Zo geloofwaardig dat het zelfs in Nederland werd geloofd....

Na een lange eerste dag vanaf de grens kwamen we aan in de hoofdstad, Tashkent. De hoofdstad is een groot verschil met die in Kirgizië. Alles is erg proper en groots opgezet, zelfs het gras wordt geveegd!
De volgende dag namen we een moderne trein naar de stad Bukhara. Deze stad staat bekend als de heiligste stad van centraal Azië en de pre-Russische uitstraling. Toen we er aankwamen werden we overdonderd door de pracht van de minaretten, medressa's, bazaars, oude buitenbaden en azuurblauwe koepels. Naast dat we ons thuis voelden in het hostel dankzij de positieve en interessante medereizigers, voelden we ons ook snel door de stad omarmd. De pracht van de oude Islamitische gebouwen, de kleine leemhuisjes en de overdekte bazaars in combinatie met het warme weer, maakte alsof we in de wereld van Alladin en Yasmine waren. We dwaalden een aantal dagen rond en verbaasden ons over het hoge gehalte gepensioneerden in touringbussen. Ondanks dit is de stad rondom de toeristentrekkers vrijwel vrij van reizigers. Dit betekende dat we op de rustige tijden konden genieten van lege straten en mensen ons in hun huis uitnodigden voor brood of om een woordje Engels te kunnen spreken. De laatste dag hadden we bij zonsopkomst de azuurblauw betegelde moskee/medressa voor onszelf. Een adembenemende ervaring. Met een beetje weemoed verlieten we dus ook deze stad.
We kregen er na een bustocht door de Kyzulkum woestijn echter iets geweldigs voor terug, de stad Khiva. Deze vroegere slavenstad deed ons meteen denken aan de stad Qarth van Game of Thrones, vooral vanwege de enorme stadsmuur. We vinden ook hier weer de pracht van de islamitische gebouwen. De oude binnenstad is echter kleiner en kent een doolhof aan straatjes die uitkomen op prachtige buiten medressa's. Hier werd vroeger les gegeven over de Koran, astrologie en dichtkunst maar dienen nu als restaurants of souvenirwinkels. De touringbus explorer is ook weer dagelijks van de partij, dus ontdekten wij in de rustige uren de stad. Dit is overigens geen probleem aangezien het overdag tot zo'n 50 graden celcius komt. Het is voor ons dus ook nauwelijks voor te stellen dat het in de winter -25 graden celcius is e de mensen rondlopen met 'Ruud Gullit' mutsen.
Na de hitte in Khiva, namen we een trein naar de centraal gelegen stad Samarkand. Samarkand was een belangrijk knooppunt van de zijdenroute en werd tijdens de heerschappij van Timur gebruikt als het middelpunt van zijn rijk. Hierdoor is in Samarkand veel rijkdom te zien in de historische gebouwen zoals het enorme Registan, de Bibi-Khanym moskee en de mausoleums waar geliefden van Timur werden begraven. Na een dag als echte backpackers naar binnen sneaken, hadden wij alles alweer gezien. Een beetje 'moskee moe' zijn we onderhand wel.
De laatste dagen in Samarkand en de dagen in Tashkent hebben we dus besteed in bazaars, parkjes en het hotel. Verplichte relax dagen, wat wij overigens geen probleem vinden!

We hebben genoten van de prachtige steden van Oezbekistan, maar 2 weken steden bezoeken was voor ons te lang. Er zijn in Oezbekistan geen hostels, maar meer onpersoonlijke hotels. Je bent tevens verplicht je elke dag te registreren bij een hotel. Dit houdt in dat je een bevestiging van de hotels meekrijgt, welke je moet laten zien bij het verlaten van het land. Wanneer je niet (bijna) alle dagen kan aantonen heb je een probleem.
Dit maakte onze trip door Oezbekistan ook wat minder flexibel. Zo werden we uitgenodigd door een 'babushka' ofwel oma om bij haar thuis te verblijven, een super leuk aanbod dat we helaas moesten afslaan.

Tot zover Oezbekistan.
We zijn klaar voor een nieuw avontuur! Dit gaat helemaal goed komen want in Kazachstan gaan we couchsurfen en proberen we nog een aantal dagen te hiken in de bergen.

Da svidanya!

Lando & Lisa