The Annapurna Circuit

Nepal is een land vol prachtige en diverse natuur. Ondoordringbare jungles, enorme valleien, een groot arsenaal aan flora & fauna en natuurlijk het machtigste bergmassief op aarde: de Himalaya. Nepal kent 8 van de 14 achtduizenders met als bekendste Everest, Kangchenjunga en Annapurna. Een van 's werelds populairste en mooiste treks is de 210km lange trek rondom het Annapurna massief. Deze trek brengt je in 2 tot 3 weken van de jungle door verschillende klimaten naar de 5460m hoge Thorung La pass en vervolgens weer terug. Vlak voordat wij de trek startten kwam deze specifieke pass negatief in het nieuws door een sneeuwstorm die uiteindelijk meer dan 40 levens had geëist. Dit weerhield veel mensen om de trek te starten ook al was het nog steeds het beste seizoen wat het klimaat betrof. Na research en goed advies besloten wij toch de trek te lopen en dit was wellicht de beste keuze van onze gehele reis.

Dag 1. Besi Sahar (760) - Ghermu Phant (1100)
Wij kwamen na een lange, bomvolle en 'interessante' busrit aan in Besi Sahar, de startplek van de klassieke Annapurna Circuit trek. In Kathmandu hadden wij voldoende eten, kaarten, een guidebook en de benodigde kleding aangeschaft en registreerde wij ons in het zogenaamde TIMS register. Wij waren er dus helemaal klaar voor. Althans, dat dachten we. Vlak voordat we gingen slapen lazen we in onze guidebook dat we naast een TIMS kaart ook een ACAP permit nodig hadden. Dat was mooi balen, want mocht je deze op de route zelf nog moeten kopen, dan werd deze permit ineens 2x zo duur. Maargoed, zoals altijd hadden wij geluk en konden we in Besi Sahar op het laatste moment de permit nog regelen.

Het eerste stuk van de route liep over een geasfalteerde weg, hier hadden wij weinig trek in dus besloten we de bus tot Bhulbhule te pakken en vanuit hier door de jungle en rijstvelden te lopen. Het eerste dorpje dat we passeerde was Ngadi, een niet veel voorstellend plaatsje waar we gelijk een idee kregen van wat we de aankomende weken konden verwachten. "Hey mister, you want room? No? You want eat? Good food! You want hassish? Good weed? Anything?". Natuurlijk weigerde we de drugs, maar het gaf ons wel een idee dat deze trek wat voorzieningen betrof de makkelijkste ooit zou worden. Het viel ons ook op dat wij vrijwel geen andere trekkers tegen kwamen op een Nederlandse jongen met zijn guide na. Met Jorrit liepen wij tot het dorpje Bahundanda wat werkelijk een prachtig door rijstvelden omgeven dorpje is. Wij stopte hier voor lunch en liepen later met z'n tweeën door. Halverwege ons doel (Syange) kwamen wij een mega chille dude tegen die ons vroeg of wij de bus moesten halen of dat we wellicht een jointje met hem wilde roken. Wij bedankte vriendelijk een liepen verder tot het dorpje Ghermu Phant waar wij een heel chill hostel vonden en met goed gezelschap de nacht vroeg afsloten. De volgende dag beloofde een zware te worden.

Dag 2. Ghermu Phant - Tal (1700)
Na een goede nachtrust en een nog beter ontbijt (appeltaart!) besloten we samen met het gezelschap van de voorgaande nacht (drie Australiërs: Shaun, Rosie en Lauren) om deze dag tot Tal te lopen. Dit is best een flink stuk dus we begonnen los van elkaar met een eigen tempo (wij lopen vrij rap). Na een aantal uur door de jungle te hebben gelopen hoorde wij achter ons een bekende stem. Iemand zong uit volle borst de meest geniale nummers en haalde ons zonder moeite in. Het was Tyler, de Canadese dude die ons ons de voorgaande dag vroeg of wij de bus moesten halen. Tyler bleek een geniale gozer en vulde ons team mooi aan. Met z'n drieën liepen wij door tot Tal. Wat ons onderweg opviel was de grote hoeveelheid mensen die de route terug liepen. Deze mensen waren chagrijnig, boos en sommige leken zeer afwezig. Wij spraken wat van deze mensen en al snel werd het ons duidelijk dat deze mensen terug moesten omdat de pass (de Thorung La, waar de sneeuwstorm een week eerder zoveel levens had geëist) gesloten was. Ook kregen wij verschillende informatie over hoe de ramp heeft kunnen gebeuren en waarom er zoveel mensen gesneuveld waren. Blijkbaar waren het vooral de guides die verzekerde dat de storm wel over zou waaien en hebben vele mensen hier, zonder zelf logisch na te denken, volledig naar geluisterd. Ook gevallen waarbij wandelaars hun guides overhaalde om toch te gaan kwamen voor. Hoe dan ook was het een vreselijk voorval, maar het leek er op dat dit voor een groot deel of zelfs volledig voorkomen had kunnen worden als er betere communicatie was en de 'deadlines' niet zo belangrijk waren. Anyway, wanneer we dichter bij Tal aankwamen begon de natuur langzaam te veranderen. Jungle en rijstvelden vervaagde en naaldbomen en scherpe rotswanden begonnen de show te stelen. In Tal vonden wij een gratis hotel (gratis overnachting als je daar 's avonds en 's ochtends at) en niet veel later sloten ook de drie Australiërs aan. Tyler kwam op straat toevallig iemand tegen die ons lokale kruiden verkocht die goed zou helpen tegen mogelijke spierpijn en zou helpen bij een goede nachtrust. Gezamenlijk rookten we dit en niet veel later vielen we tevreden in slaap.

Dag 3. Tal - Koto (2600)
Na het verlaten van Tal kwamen we gelijk aan in een volledig nieuw klimaat. De jungle was nergens meer te bekennen en er waren enkel nog maar naaldbomen, enorme rotswanden en af en toe een witte piek. De route bracht ons langs watervallen, kleurrijke dorpjes en ook vrij veel hydroelectric powerplants (deze schijnen vrij exponentieel toe te nemen de laatste jaren). Ook zagen we af en toe een reusachtige piek aan onze rechterkant: Manaslu (8163m), 's werelds 7de hoogste berg. Na een aantal uur lopen kwamen we aan in Bagarchhap waar we onze favoriete maaltijd (Dhal Bhat, een onbeperkte hoeveelheid rijst en lentils op Nepalese manier) aten en wat groene medicinale planten plukten voor een eventueel later moment. Na Bagarchhap stond ons een flinke klim van ruim 500m te wachten die vrijwel recht omhoog ging. Wederom ging de route langs watervallen en schitterende natuur. Moe maar voldaan kwamen we met de gehele groep (vanaf dit moment met z'n zessen) aan in het dorpje Koto waar we naast Manaslu ook voor het eerst de Annapurna II piek zagen. We sloten de avond af met lokaal gestookte raksia en wederom een enorme berg Dhal Bhat.

Dag 4. Koto - Upper Pisang (3300)
Van de wandelaars die terug liepen naar Besi Sahar kregen wij eerder al te horen dat het pas écht mooi zou worden vanaf Upper Pisang. Wij konden moeilijk geloven dat wij tot dit moment enkel nog maar het mindere gedeelte gezien hadden, maar het leek er op dat zij gelijk hadden. Vanaf het dorpje Bhrathang kwamen de enorme pieken met de meter dichterbij en liepen wij een 1,5km hoge muur tegemoet, werkelijk een schitterend fenomeen. De route naar Upper Pisang was spectaculair en het dorpje zelf deed hier niets voor onder. Upper Pisang ligt op 3300 meter en kijkt uit over het noordoostelijke deel van het Annapurna massief, een uitzicht op bergen dat wij nog niet eerder hebben gehad, zo indrukwekkend! Ook kwamen de zogenaamde prayer flags vanaf hier steeds meer voor door het toenemende Boeddhisme. Na een korte avond vielen we snel in slaap, de volgende dag zou weer een zware worden.

Dag 5. Upper Pisang - Braga (3439)
De alternatieve route naar Braga was een flinke training voor wat later nog ging komen. Voor het eerst werd de hoogte voelbaar; snel buiten adem en spaghetti-benen door tekort aan zuurstof. De ruim 500 meter hoge klim aan het begin van de dag was een lekkere warming up, maar de inzet werd beloond met een super uitzicht over de gehele vallei. De tocht bracht ons langs diverse dorpjes die er uitzagen alsof ze al jaren niet meer bewoond waren en we werden geregeld omringd door grote groepen yaks. Na een halve dag lopen kwamen we aan in Braga waar we weer eens flink genoten van de lokale raksia en voor het eerst in een lange tijd: een warme douche!

Dag 6. Acclimatisatiedag - Manang (3540)
Een van de belangrijkste regels bij acclimatiseren is 'loop hoog, slaap laag'. Dit wilt zeggen dat je dus lager slaapt dan het hoogste punt waar je die dag bent gekomen. Omdat de echt hoge dagen nog voor ons lagen besloten we dat we deze regel maar eens uit te voeren. Tyler en ik liepen (zonder tas, heel relaxt) naar de op 4600 meter gelegen ice lake ten noorden van Braga en Lisa en de rest bezochten een viewpoint op 3900 meter. Tyler en ik zijn vrij sterk in de bergen dus we maakte er een soort race van (dit is echter geen aanrader gezien de hoogte) om zo snel mogelijk het meer te bereiken. Onze guidebooks gaven aan dat het 3,5 tot 5 uur zou duren om de top te halen, maar na iets meer dan 2 uur rookten we samen wat van de gevonden medicinale kruiden aan de rand van het meer. Team Air Force One was geboren. Het meer zelf is niet al te boeiend, maar het uizicht op het Annapurna massief was het mooiste van de gehele trek. Toen het begon te sneeuwen besloten we terug te gaan en ons aan te sluiten bij de rest die inmiddels een (zoals altijd gratis) hotel hadden gevonden in Manang. Hier liepen wij Jorrit, de Nederlandse dude van de eerste dag, tegen het lijf. Hij was dit keer niet meer met zijn guide, maar met twee andere gasten; Zeser uit Nederland en Phillip uit Duitsland. Vanaf dit moment waren we constant met z'n 9en, ergens vanuit veiligheidsoverwegingen voor de aankomende pass, maar vooral omdat omdat het gewoon super lekker klikte tussen iedereen.

Dag 7. Manang - Yak Kharka (4050)

De tocht van Manang naar Yak Kharka was zonder meer de makkelijkste dag van de gehele trek en duurde slechts een paar uur. We besloten het gezien de hoogte echter rustig aan te doen en de tocht van Manang naar Thorung Phedi in twee delen op te splitsen. In Yak Kharka kwamen we weer in een totaal nieuw klimaat, we kwamen boven de boomgrens en er was enkel nog maar een enorm deken van sneeuw en enkele schitterende bergtoppen. Gezien de hoogte lieten we voorlopig de raksia maar even voor wat het was, de volgende dag zouden we namelijk naar bijna 5000 meter lopen.

Dag 8. Yak Kharka - Thorung Pedi (4450)

Het eerste deel van deze dag bracht ons langs vrij sketchy landslides en kleine lawines naar Thorung Pedi, ofwel base camp voor de Thorung La pass, het hoogste punt van de trek. De tocht naar Phedi was goed te doen door de korte afstand, maar de hoogte was goed voelbaar. Het tweede deel bestond uit een acclimatisatie klim naar Thorung high camp (4952). Dit deden we zonder tassen, maar de hoogte was zwaar overheersend. Stapje voor stapje kwamen we als een stel bejaarden aan bij high camp. Gelukkig hadden we niet het stomme idee om hier te slapen, want meer dan de helft had barstende koppijn. We konden dus al vrij snel weer terug naar Thorung Pedi waar we ons vol aten met Dhal Bhat en ons klaar maakte voor de zwaarste dag van de gehele trek.

Dag 9.Thorung Pedi - Thorung La (5416) - Muktinath (3760)

Om 05:00 stonden we op, trokken onze warmste kleren aan, aten wat broodjes en begonnen de tocht in het donker. Waar we de voorgaande dag enorm aan het strijden waren tegen de hoogte, liepen we deze keer zonder problemen en in een lekker tempo door naar high camp. Hier aten we een kleine maaltijd en gingen al snel weer door. De tocht naar de pass was vrij zwaar en een aantal van onze groep trok de hoogte niet al te best. Eenmaal op de top was er dus ook maar weinig tijd om rond te hangen. Even snel wat foto's maken, het as van Jan uitstrooien en weer door naar beneden. Na het passeren van de pass kwamen we in het gebied dat de voorgaande week de meeste slachtoffers had geëist en terwijl we daar stonden konden we ons goed inbeelden wat een horrorscenario dat geweest moest zijn. Zodra de je pass over bent is er enkel nog een enorme afdaling met steile stukken en landslides, er is geen weg meer terug. Dit, plus de hoogte, de extreme wind, een gebrek aan zicht en de lage temperatuur moet het onmogelijk gemaakt hebben om hier levend uit te komen. Deze gedachten werd extra kracht bij gegeven door de kleding, tassen en schoenen die sporadisch opdoken in de sneeuw. Een erg triest beeld.

Na een goede 5 uur afdalen door de sneeuw met knallende koppijn kwamen we doodop aan bij een theehuisje aan de voet van de pass. Iedereen had het zwaar, of het nou door de hoogte kwam of door de fysieke inspanning of door blessures. Het was een goed moment om samen te zijn en te realiseren dat we het allemaal geflikt hadden zonder enige serieuze problemen. Het enige punt van zorgen was Tyler, hij was nergens te bekennen, maar we haden het idee dat hij al door was gelopen naar Muktinath om een hotel voor ons te zoeken. Nadat wij onze lunch besteld hadden kwam er ineens iemand luid schreeuwend op ons aflopen: "Nihhguuuhhzz, we've got a fucking pooltable in our hotel!". Het was Tyler. In de tijd dat de gehele groep de afdaling maakte naar het restaurant rende deze dude helemaal door naar Muktinath, rookte een jointje, vond een hotel en rende daarna weer een kilometer in hoogte terug naar het restaurant om ons te vertellen dat we een pooltafel hadden. Holy fuck, geloof me, dat is een belachelijke prestatie. Drugs are bad? Met z'n allen liepen we door naar Muktinath wat een schitterend aangezicht is. Muktinath is een pelgrimsoord en staat werkelijk vol met tempels, gompa's en stupa's. Zonder er met elkaar over te spreken wist iedereen hoe de volgende dag er uit zou zien, we zouden een welverdiende rustdag nemen en genieten van dit stadje.

Dag 10. Rustdag Muktinath

Waar een deel van onze groep wat tempels bezocht, bleef de rest achter in het Bob Marley hotel om van de zon en het bier te genieten. De rustdag was precies zoals hij hoorde te zijn. Niks hoefde er gedaan te worden, alle kleding werd voor ons gewassen, er draaide lekkere muziek , er was altijd een overschot aan eten en drinken, Tyler kwam toevallig weer een lokale medicijnman tegen en we waren met goed gezelschap. Kortom, topdag!

Dag 11. Muktinath - Jomsom (2720)

Zoals wel vaker met goede dagen, en met name de avonden, is de rekening de volgende ochtend wat minder leuk. Gelukkig vergeet je dit snel door de hangover en het idee dat je die dag maarliefst 30 km moet lopen, wat een feest. Het eerste deel van de tocht was lichamelijk dus niet al te fijn, maar de omgeving was zoals altijd weer prachtig. Muktinath, of beter de Mustang regio, kent een bergwoestijn klimaat; kaal, hoog, droog en erg winderig. De lange tocht naar Jomsom, de hoofdstad van de regio, staat in de boeken beschreven als een van de mindere stukken van de trek, maar dit is absoluut niet het geval. De stevige frontale wind, het brede rivierbed en de omgeving is gewoon zwaar cool. Neem voor dit stuk een goede bril en een sjaal of buff mee, want je wordt flink gezandstraald. Jomsom zelf is de grootste stad van de gehele trek en naar mijn idee ook de minst interessante. Wel aten we de beste maaltijd so far en konden we eindelijk geld pinnen (al die biertjes telde iets zwaarder mee dan we hadden verwacht..).

Dag 12. Jomsom - Kalopani (2530)

Wederom een flinke dag wat betreft de afstand, maar wel weer in een totaal andere natuur. De hoge droogte maakte plaats voor naaldbomen, watervallen en enorme rotswanden. Ook de lokale medicinale plant groeide weer overal langs de route en die werd dus door gezondheisredenen flink geplukt. Halverwege de dag dachten we een shortcut te vinden door een rivierbed over te steken. Dit leek een goed idee, maar hoog in de bergen was het aan het regenen en het waterpeil konden we met het blote oog langzaam zien stijgen. Niet zo'n goed plan dus. Enkele van ons liepen terug en de rest stak over met natte voeten als resultaat. Een aantal uur later kwamen we aan in Kalopani waar we zonder meer de mooiste hotelkamer hadden van de gehele trek, dit keer voor het eerst niet gratis, het kostte ons maarliefst 3 euro.

Dag 13. Kalopani - Tatopani (1190)

Na twee dagen flinke afstanden te hebben gelopen kreeg Lisa op beide voeten vrij pijnlijke blaren. De tocht van vandaag was wederom een lange afstand dus besloten wij een stukje per bus te gaan. Vanaf het moment dat we in de bus zaten voelde het echter gelijk al als een slechte move. Allereest was de bus overvol en ten tweede ging de hobbelende bus constant langs een 100+meter ravijn. Na 10 minuten was het dus ook al raak: de weg was voor een deel ingezakt door een landslide en er stond een file aan bussen. Wij vonden het mooi geweest en liepen de bus uit om te kijken wat er gaande was. Tot onze verbazing waren er enkele Nepalezen die met stenen de weg probeerde te versterken terwijl ze op de rand van de afgrond stonden/hingen. Helemaal gek! Wij dachten fuck dit en fuck de blaren, wij gaan lopen. Een kilometer verder keken wij vanaf de weg omhoog zagen een muur aan rots die tot in de wolken doorging (achteraf bleek dit de diepste vallei ter wereld te zijn, ruim 5km diep). Dit was ergens mooi, maar waar een grote rots is zijn ook kleine steentjes die als kogels naar beneden vallen. Nadat we een aantal steentjes vlak naast ons hoorde vallen liepen we zo snel mogelijk door. Eenmaal op een minder steil stuk aangekomen pakte we wat rust om Lisa haar blaren te verzorgen. Lisa had echter nog geen schoen uit voordat "twoef, twoef... dwoef.... BAM!" een rotsblok ten grootte van een vrieskist zich een aantal meter van ons vandaan de grond in boorde. Wij keken elkaar aan en liepen vanaf dat moment in één keer door naar Tatopani waar we een hotel vonden voor de hele groep en wat welverdiende rust pakte.

Dag 14. Tatopani - Ghorepani (2860)

Vanaf Tatopani liepen wij enkel nog door met Jorrit, de rest vond het genoeg geweest met al het lopen en wilde andere dingen gaan doen in en om Pokhara. Met z'n drieën liepen we de mooie en soms vrij pittige route langs rijstvelden en kleine dorpjes naar Ghorepani. Regelmatig zagen we Dhaulagiri (8167) boven de andere bergen uit steken en af en toe liet Annapurna I zich door de wolken zien. Dit beloofde een mooi uitzicht te worden de volgende dag op Poon Hill. Aangekomen in Ghorepani waren we geschokt door de hoeveelheid mensen. Enorme groepen, overal! Het bleken de groepen de zijn die de kortere route liepen van Pokhara naar Pooh Hill en weer terug. Ik vroeg wat guides of deze drukte normaal was en zij verzekerde mij dat normaal gesproken (voor het drama met de sneeuwstorm) de gehele Annapurna Circuit zo druk was. Damn! Als dat zo is, dan is dat doodzonde en dan was onze ervaring waarschijnlijk nooit zo positief geweest. Wij realiseerde ons dat, ondanks het een vreselijk voorval was, wij erg veel profijt hadden van de ramp. Normaal steken er in het hoogseizoen 300 tot 500 mensen de pass over en op de dag dat wij er over gingen waren dat er absoluut minder dan 100. Na een prima Dhal Bhat (zoals altijd) en gefrituurde snickers (snickers zijn nummer 1 voedsel voor in de bergen, ik zeg het je) gingen we vroeg slapen en maakte we ons klaar voor de volgende dag.

Dag 15. Ghorepani - Poon Hill (3193) - Nayapul (1070) - Pokhara (820)

Om 05:00 stonden we dik aangekleed buiten ons hotel en gingen we op zoek naar de trail richting Poon Hill. Toen we deze vonden liepen we al snel tegen een enorme kudde mensen aan die met porters en wel de 200 meter stijging nog maar net aankonden. Damn wat zal dat vervelend geweest zijn als de gehele trek zo was geweest. Aangekomen op Poon Hill stonden er al een stuk of 300 cameragekkies met tripod en al (alles door hun porter omhoog getild) klaar om de zonsopkomst te fotograferen. Maargoed; jungle, bergen, vroege ochtend.. dat staat garant voor mist. Enkele momenten kwamen de bergtoppen vaag door de mist in beeld en dit gaf direct wat luide 'oeehhh en' 'ahh' geluiden. Na een kwartiertje had vrijwel iedereen het wel gezien (het was nog steeds mistig) en verlieten ze Poon Hill alweer. Huh? Nouja, het zal wel. Wij bleven nog een half uurtje zitten en werden beloond door een van de beste uitzichten ooit! Het gehele Annapurna massief, het Dhaulagiri massief en Machapuchchre kwamen prachtig in beeld en er was geen wolkje meer in de lucht te bekennen. Poon Hill was de perfecte afsluiter van de trek. We liepen terug naar Ghorepani en begonnen aan het laatste stuk naar Nayapul. Deze afdaling van ruim 2 km in hoogte is een beste, maar bracht ons door het mooiste stukje jungle van de hele trek. Vanaf Nayapul pakte we een taxi naar Pokhara. Onze mooiste en meest memorabele trek ooit zat er op, het was fantastisch.

Tips and tricks

- zorg dat je goed ingelopen, hoge en waterdichte boots hebt. Dit is je aller belangrijkste item.

- wind/regenjas, winddichte broek en zonnebril (sneeuwbril is geen overbodige luxe in de hogere plaatsen) moeten van goede kwaliteit zijn.

- koop de ontbrekende spullen in Kathmandu/Pokhara, imitatie is van prima kwaliteit en erg goedkoop.

- probeer zo vroeg mogelijk in de ochtend naar de Thorung La pass te lopen, het weer is over het algemeen stabieler en de sneeuwconditie is veel beter. 0400 zou perfect zijn.

- neem voldoende cash mee, eten wordt ieder dorpje duurder en de biertjes ook.

- lees je op voorhand goed in over hoogteziekte en maak gebruik van acclimatisatiedagen.

Porters en guides
Gebruik maken van porters en guides kan en is goed voor de locale economie, maar is absoluut niet nodig. Het idee dat een guide voor veiligheid zorgt is absoluut onzin. Wij zijn guides tegen gekomen die de route voor het eerst in hun leven liepen en eigenlijk geen idee hadden wat ze deden. Een guide kan goed zijn voor extra gezelschap en informatie, maar dan moet dit wel een goede en leuke guide zijn. Zoek ze dus zorgvuldig uit. Porters kunnen super handig zijn als je wat op leeftijd bent, maar please realiseer dat een porter geen slaaf is. Wij zijn verschillende gevallen tegen gekomen waar de wandelaars niks meedroegen (en in de meest hypermoderne outfits liepen) en de guides tot wel 60 kilo om hun nek droegen (gekleed in enkel katoene kleding en flip flops!). Ook gevallen waar de porters traptreden in de sneeuw uithakte voor een groep Duitsers waren niet ongewoon. Simpelweg triest. Jonge en fitte wandelaars kunnen makkelijk zonder hulp de trail lopen. Zorgt dat je een kaart kan lezen (al is het verdomd moeilijk om verkeerd te lopen) en dat je het weer in de gaten houdt dan komt alles goed.

Op dit moment zitten wij alweer in Kathmandu en staat ons volgende avontuur voor de deur: India!

Cheers!