China: Tibetan Sichuan
Door: Lando
Blijf op de hoogte en volg Lando
30 April 2015 | China, Chengdu
De route van Shangri-la naar Chengdu door Tibetan Sichuan is een monstertocht van 4 tot 6 dagen die voornamelijk over hobbelige wegen gaat, drie bergpasses van rond de 5000m kent en waar vrijwel altijd kans is op sneeuwstormen. Dit sprak ons wel aan. Tel daar bij op dat de gehele tocht met het openbaar vervoer gedaan kan worden en je hebt een geweldig avontuur dat we niet wilden missen.
Vanuit Shangri-la vertrok onze eerste lange rit naar Xiancheng. Tijdens deze tocht werd ons meteen duidelijk dat we in een nieuwe wereld aankwamen. De huisjes in de kleine bergdorpjes zijn in de zelfde stijl gebouwd als het Tibetaanse Paleis in Lhasa: vierkante witte blokken met kleine hoge raampjes en een versierde en kleurrijke bovenkant. Ook de mensen zien er anders uit; langere gezichten, rode blossen op de wangen en erg lang haar bij zowel mannen als vrouwen en een traditionele klederdracht. De tocht bracht ons over de eerste hoge pass en langs dodgy en erg diepe ravijnen. Vlak nadat we de pass over waren en het begon te sneeuwen hoorden we plots een luide knal, wat bleek; de band was geklapt. Stonden we dan, op een smal zanderig weggetje op ruim 4500m in the middle of nowhere. Wat doe je dan? Een band verwisselen op z'n Chinees! Maarliefst 9 mensen ontfermden zich over het losdraaien van de bouten, 3 over het opkrikken van de bus, 2 over het losbikken van de grond onder het wiel (?) en 2 over het gebruik maken van de rem. Dit alles natuurlijk met een peukie in de mond en met veel luid geschreeuw. Mijn rol: genieten van de Chinese logica. Eenmaal aangekomen in Xiancheng waren we moe en doken we snel onder de elektrisch verwarmde dekentjes.
Van Xiancheng naar Litang bleek een rit om nooit te vergeten. De tocht betrof slechts 5 uur, maar bracht ons door een schitterend en ijskoud landschap. Gelukkig hadden we in Shangri-la warme kleding gekocht want vrijwel de gehele rit ging door bevroren bergwoestijn. Het gebied rondom de tweede pass, de hoogste, bleek zowaar bewoond te zijn door enkele herders en hun yaks. Damn, en wij maar klagen over een 'winterdepressie'. Er zijn dus mensen die op bijna 5000 meter in een zo goed als permanente sneeuwstorm wonen. Namate we dichter bij Litang aankwamen, en de omgeving kleur kreeg, zagen we de rol van het Boeddhisme in dit gebied. Overal stonden stupa's, gompa's, prayer wheels en grote monasteries. Litang kent zelfs een monastery dat de 7e en 10e Dalai Lama heeft voortgebracht. Dit klooster wilden wij bezoeken bij aankomst, maar een sneeuwstorm stond ons in de weg waardoor we besloten om een dag langer te blijven en de stad wat beter te leren kennen. Wat ons het meeste opviel is dat Litang een stoere bad-ass stad is. Mannen (lang haar, leren jas, cowboyhoed) zijn te paard of hebben een crossmotor, vrouwen doen zwaar werk en zien er sterk uit, er lopen overal enorme zwijnen en varkens rond en de lokale waakhond is de Tibetaanse mastiff. Verder ligt het op een flinke hoogte (4014m) en kent het wat bijzondere evenementen zoals het jaarlijkse paardenfestival (illegaal gemaakt door de Chinezen, maar de Tibetanen geven geen fuck en houden het ondanks de rellen en arrestaties ieder jaar weer) en de skyburrial. De skyburrials hebben wij niet bijgewoond maar het komt neer op het volgende: In de regio is de grond te hard om te begraven en hout is te schaars om te cremeren. Tijdens een sky burrial wordt de overledene letterlijk aan de lucht/natuur geofferd. In een heilige ceremonie wordt het lijk in stukken gehakt, waar de aasgieren vervolgens op aanvallen. De overblijfselen van botten worden onder stenen met boeddhistische stenen gelegd. De kringloop van het leven.
Vanaf Litang is het mogelijk gelijk naar Kanding te gaan maar wij wilden wat meer van de Tibetaanse cultuur zien. We besloten naar Tagong te gaan via het stadje Xinduqiao. De rit naar Xinduqiao was de meest relaxte van dit gebied. De weg was grotendeels geasfalteerd en er waren geen andere verassingen. In Xinduqiao werden wij wat buiten het dorp afgezet, dus we wandelden richting het centrum om daar vervoer te zoeken. Terwijl we daar liepen, en veel verbaasde gezichten van de locals kregen, stopte er opeens een luxe 4x4 naast ons en een meisje vroeg ons wat in het Chinees. Wij probeerden aan te geven dat we naar Tagong wilden en het jonge stel gaf ons via de vertaalapp aan dat zij daar ook moesten zijn en ons wel wilde brengen, top! Ook gaven ze aan dat ze eerst wat stops moesten maken voordat we konden gaan. Allereest stopten ze bij een supermarkt en kochten snel wat spullen voor ons: wat te ete en drinken en wat sigaretten (mannen moeten roken in China, anders zijn het geen mannen, aldus de chauffeur). Wat een gastvrijheid en vriendelijkheid, het leek allemaal een beetje té zelfs. De volgende stop werd het werk van de chauffeur, dit bleek het politiebureau te zijn. We begonnen hem nu te knijpen en dachten we dat we op de een of andere manier flink gescammed zouden worden, maar niets bleek minder waar. Na een korte rit en wat gesprekjes via de vertaalapp kwamen we aan in Tagong. Wij waren het super vriendelijke stel erg dankbaar, maar zij ons nog veel meer. Zij gaven ons aan Tibetaanse Boeddhisten te zijn en niets liever doen dan andere mensen helpen. Twee verdwaalde toeristen in een plek dat weinig toeristen ziet was voor hen dus een soort van hoofdprijs. Tibetanen, ik zeg het je, het zijn geweldige mensen.
In Tagong bezochten we wederom een klooster en genoten wat van het stadje en het prachtige uitzicht op de bergen. Lopen door de straten van het dorp was de grootste bezienswaardigheid. De monniken, kindjes het grote gat in hun broek om overal de behoefte te kunnen doen, vrouwen in hun lange rokken en mannen met de gebedskettingen in hun hand die ons vrolijk toelachen. In de avond aten we een lokale maaltijd: yak momo's. Van momo's waren we al fan in Nepal en yak had ons nog niet eerder teleurgesteld. Dit keer wel, nou ja, de dag daarna. Vrijwel de helft van de mensen die met ons de yak momo's at was de dag daarna ziek. Wat bleek: in Tagong slachten ze een yak pas als hij door natuurlijke dood (ziekten) is overleden. Het gevolg daarvan is, tsja.. dun. Gelukkig was het guesthouse waar we verbleven werkelijk schitterend. De kamers waren met afstand de meest kleurrijke die wij ooit hebben gezien en de Tibetaanse host was een schat van een vrouw. Toen alle zieken een dag later weer beter waren namen we een shared minivan naar Kanding. Dit zou een korte rit van 2 uur zijn, maar bleek door een sneeuwstorm ruim 5 uur te duren. Gotta love it.
Kanding werd onze laatste stop in Tibetan Sichuan en voelde weer aan als een kleine Chinese stad. Dat wil zeggen; de gebouwen zijn groot, lelijk en er is overal neonverlichting. Wel ligt Kanding mooi gelegen tussen verschillende grote bergen en biedt het veel outdoormogelijkheden. Wij besloten een keer lekker lui te zijn en volgens de 'do as locals do' theorie een skilift te pakken om een beetje hogerop te komen. Nou, dat was geen succes. Allereest betaal je veel geld voor eenmalig gebruik van het liftje en als je eenmaal boven bent (waar een tempel gelegen is) proberen ze nog eens 30 euro entreegeld uit je te zuigen. Dat werd hem dus niet, lekker weer naar beneden. In Kanding namen we nog een lekkere relaxtdag voordat we doorgingen naar Chengdu: de stad van misschien wel de pittigste maaltijden op aarde en de grappigste dieren die wij ooit hebben gezien, panda's!
Hierover later meer, stay tuned!
Groetjes,
Lando en Lisa.
-
30 April 2015 - 23:45
Mom:
Hee liefjes,
Wat een mooi verhaal! Ik zag op YouTube een filmpje van de route tussen Tangong en Kanding, dus ik kan me een beeld vormen! Enjoy Beijing! Xx -
01 Mei 2015 - 06:52
Kiki:
Wederom een prachtig verslag heb genoten, goede reis weer verder.
Groet Kiki -
01 Mei 2015 - 10:43
Birgit:
Hoi Lando & Lisa, wat een ervaringen weer. Mooi om te lezen.
Geniet nog maar even. Tot gauw. -
03 Mei 2015 - 15:23
Netty:
Net of jullie in een prachtig platen boek rondlopen, wat is nu de "normale" wereld?
Daar of hier?
Ruben en Grazia hebben gisteren lekker voor ons gekookt!
Liefs (tante) Netty. -
10 Mei 2015 - 09:36
Ed & Marja:
weer even bijgelegen op een zonnige zondagochtend. Mooi reisverslag van 2 mensen die genieten van alle mooie plekken van deze aarde. Groetjes XXX. -
17 Mei 2015 - 22:40
Linda & Jeroen:
Hey Lando & Lisa,
Zijn jullie nog goed (en op tijd) aangekomen? Wij vonden het hardstikke leuk om jullie te ontmoeten en de geweldige verhalen te horen. Groeten van de 'liftservice' uit Enschede.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley