Myanmar; Back in time in Southeast Asia.

Na een periode genieten op een Thais eiland, kwamen bij ons de reiskriebels weer naar boven. Myanmar, een land wat zich in meerdere opzichten aan het ontwikkelen is, bleek een geweldige keuze als reisland.

Myanmar/Birma?
Myanmar (ofwel Birma tot 1988) is een land waar altijd in werd gestreden. Gestreden om land, macht maar vooral voor vrijheid. Vanaf de eerste stammen, koningen en kolonisten tot aan de hedendaagse burgers. Het land bestond lang als land verdeeld over verschillende volkeren met overwegend het boeddhistische geloof. Dit verdeelde land werd vervolgens gekolonialiseerd door Engeland als een provincie van India. De kolonisten verdienden veel geld uit Birma, wat de rijkste biodiversiteit van Zuidoost Azië kent, maar de Birmese bevolking bleef arm. De Birmese bevolking kwam in opstand voor vrijheid en na WWII werd Birma onafhankelijk verklaard. Dit zorgde echter niet voor vrede of vrijheid, aangezien er een ‘socialistische’ generaal aan de macht kwam die Birma in een economische crisis bracht. Dat dit gebeurde, kwam mede door de vreemde keuzes van de generaal. De bijgelovige man liet onder andere enkel geld drukken wat door zijn geluksgetal gedeeld kon worden en toen het gevaar van rechts zou komen voor hem, veranderde hij de rijrichting in heel Birma. De Birmese bevolking kwam meerdere keren in opstand tegen de regering, welke de kop in werd gedrukt door duizenden mensen te vermoorden. Daarnaast streden de minderheden in Birma (zoals de Karen en Shan volkeren) om erkenning, aangezien minderheden in Birma vervolgd of verbannen werden. Toen er uiteindelijk verkiezingen plaatsvonden, werd hiermee gesaboteerd en de oppositie verbannen. Een grote onvrede en geen vrijheid onder de bevolking. De laatste situatie is vrij recent (lees van 10 jaar terug) en het werd reizigers afgeraden om naar Myanmar te gaan, of de overheidsinstanties te boycotten. In de laatste 2 jaar is het land echter steeds meer een aantrekkelijk land voor reizigers. De rust onder de bevolking lijkt terug (ondanks dat er nog steeds weinig geloof is in de overheid), de voorzieningen bloeien op en er zijn prachtige plaatsen die nog niet verpest zijn door het massatoerisme. Dit geldt ook voor de bevolking. De mensen zijn puur doordat de ontwikkeling van het toerisme nog klein is vergeleken met de buurlanden. De gezichten met de witte creme op de wangen en neuzen, de wikkelrokken (longyi’s) van de mannen, het uitspugen van de kauwtabak maar vooral de vriendelijkheid en de glimlach maakte de Birmese bevolking bijzonder.


We begonnen ons Myanmar avontuur na ‘One night in Bangkok’ samen met Stijn (mijn broertje) en zijn maat Bas. Het visum voor Myanmar is gemakkelijk te regelen in Bangkok en vliegen naar Yangon is snel en goedkoop. De jongens vlogen een dag eerder en wachtte op ons in Bagan. Zodra wij de volgende dag in Yangon aankwamen, pakten we meteen een luxe nachtbus naar de hoofdstad, Naypyi Taw. Midden in de nacht ging er vanuit Naypyi Taw echter alleen een oude lokale bus naar Bagan, met een omweg over hobbelwegen. We kwamen in Bagan aan na een lange busrit met enkel een paar uur slaap, enkele stops bij houten wegrestaurantjes, een bandenwissel maar met mooi uitzicht over het steppelandschap en dorpen van bamboehutten. Doordat we de lokale bus hadden genomen, werden we niet gedwongen om de toeristentax van de overheid te betalen. Deze tax wordt bij aankomst meteen betaald in de vorm van een ticket voor het toeristische gebied, die vervolgens nergens gecontroleerd werd. Voor ons dus een financiële meevaller aangezien de overheid belachelijke bedragen claimt en de bevolking er te weinig van terugziet.
Bagan staat bekend om de hoeveelheid boeddhistische pagodas, tempels en monasteries. Het zijn er meer dan 3000 en onmogelijk om alles te zien. Om toch meerdere tempels te kunnen bezichtigen, worden er overal fietsen en e-bikes verhuurd. Wij kozen voor de e-bikes, wat de tempels bezichtigen tot een groot avontuur maakte. We scheurden een hele dag offroad en beleefden een ‘Indiana Jones’ avontuur in een tempel met een geheim gangenstelsel. We kregen van een oud vrouwtje een zaklamp en kropen via een klein raampje de tempel in. Avonturier Stijn wilde zo ver mogelijk gaan, maar toen de vleermuizen hem om de oren vlogen, zijn we omgekeerd en de toeristische tempels gaan bezoeken. Samen met de andere honderden toeristen uit toeringbussen bezochten we de grote gouden tempels, maar we waren vooral onder de indruk van de kleinere exemplaren. De laatsten hadden weinig andere bezoekers en toen we deze beklommen zagen we pas echt de pracht van Bagan. Vanaf de top van een tempel zagen we overal om ons heen de toppen van de tempels en pagodas opdoemen. Een mooi uitzicht, vooral met zonsondergang.

Vanaf Bagan namen we de bus naar Mandalay, een belangrijke handelsstad met buurland China. Van de handel (in onder andere robijnen, jade en heroïne) zagen wij echter weinig. Rondom Mandalay liggen enkele oude steden, waarvan wij er twee bezochten. De oude hoofdstad van de regio, Amarapura, lijkt niet meer dan een wijk van Mandalay. De oude stad staat dan bekend om de 1.2 km lange U Bein brug. Deze teakhouten loopbrug staat al zo’n 200 jaar op palen die de oevers van een meer verbind. Toen we over de brug liepen merkten we dat hele stukken enkel worden ondersteund door de wankele palen in het water, maar dat er delen met steen zijn gerestaureerd. Aan het meer zijn verschillende restaurantjes, waar we de alledaagse bezigheden van de vissers aanschouwden en Lando en Stijn hun gezamenlijke passie ontdekten: vissen (en aquaria, Stijn?). Buiten de toeristische attractie om was het mooi om het leven in het dorp te zien. Geen andere toeristen, de puurheid van de bevolking en de dagelijkse gang van zaken. Met een ferry vaarden we vervolgens over de Ayeyardawy rivier naar het kleine stadje Mingun. Mingun leeft van het toerisme, maar wel op een authentieke manier. Zo worden de ossenkarren van de oude boertjes ingezet als taxi’s en zijn de houten restaurantjes en winkeltjes gericht op Birmees toerisme. WE bezochten de oude witte tempel van Mingun, zagen de grootste bronzen bel ter wereld en beklommen op blote voeten Mingun Paya, wat uitzicht gaf over de religieuze bouwwerken en de rivier. Het bijzondere van dit 129m hoge massieve monument van bakstenen is dat het door een aardbeving is gescheurd en daarom lijkt alsof het bouwwerk uit de hemel is komen vallen. In mandalay klommen we (alweer op blote voeten) de trappen van Mandalay hill. Er leek geen eind te komen aan de trap en onderweg passeerden we hutjes van mensen die op de berg leven, fortune tellers, kraampjes met prullaria en tempels met overal spiegeltjes die ons aan kermisattracties deden denken. Uiteindelijk kwamen we bij de top, waar bleek dat er ook toeringbussen omhoog reden. Samen met de andere toeristen zagen we de zonsondergang over de smogstad.

Een memorabele tocht in Myanmar is de treinrit tussen Mandalay en Hsipaw. De tickets voor de tocht kunnen enkel de dag van tevoren gekocht worden om bureaucratische redenen en het werd aangeraden om upperclass te reizen. Dit laatste bleek geen overbodige luxe in de hevig schommelende trein. De coupes zwierden alle kanten op terwijl we door de dorpjes met zwaaiende kinderen en de groene natuur van het gebied reden. Wat de tocht spectaculair maakte was het stuk over een 100 jaar oud viaduct over een 95 meter diep ravijn. Gelukkig reed de trein hier zonder veel te schommelen overheen en kwamen we na een dag in de trein aan in Hsipaw.
Hsipaw wordt door toeristen gebruikt als uitvalsbasis voor (meerdaagse) wandeltochten in de omgeving. Alhoewel wij normaal gesproken weinig met gidsen doen, is het hier goed betaalbaar en was het een leuke toevoeging. We liepen een tweedaagse wandeling door de bergen, langs akkers en door bergdorpen. We bezochten basisscholen waar alle klassen in 1 ruimte les kregen. De allerjongsten liggen te slapen in de bankjes terwijl de ouderen keihard de zinnen die op het bord staan roepen. Een interessante manier van onderwijs. Ook gingen we bij een boerengezin op de thee en werd vertelt dat de chinezen in dit gebied steeds meer invloed hebben, onder andere doordat er meer machinaal gewerkt wordt. Stijn zag de waterbuffel over een aantal jaren verdwijnen op het platteland en zijn fascinatie voor de beesten groeide. Toen we vervolgens een groep Birmezen met de hand rijst zagen oogsten, zag Stijn zijn kans en klom op een waterbuffel. Dit vonden de Birmezen prachtig en voor ons was het mooi om ondertussen de rijstoogst te aanschouwen. We sliepen een nacht in een bergdorp war een gastvrije familie het huis openstelde voor toeristen. Naast inkomsten hiervan leven de mensen in de bergen van de theeplantages. Het schijnt een grote investering voor de mensen te zijn en het brengt tevens veel ontbossing met zich mee, wat we onderweg regelmatig zagen. We verlieten uiteindelijk de bergen en eindigden op het warme platteland. Een wandeling die ons veel heeft laten zien van het gebied en we hadden achteraf meer dagen door het mooie gebied willen lopen.

Een andere natuur zagen we in NyaungSwe, het toeristische dorp aan Inle Lake. Aangezien we hier helaas niet onder de toeristentax uitkwamen, kozen we voor de toeristische optie om het meer te bezichtigen. Het bleek dat we het meeste van het meer konden zien als we in een bootje het meer op gingen. Vroeg in de ochtend vaarden we over het water waar een dikke mistlaag op lag, zodat het iets mysterieus had. Naarmate de zon verder op kwam zagen we de huizen op palen en de kleine vissersbootjes voorbij komen. Dorpen en monasteries op palen, kinderen die met de boot naar een schooltje werden gebracht, mensen die enkel hun huis uit kunnen met een bootje en het leven wat zich afspeelt in de houten huizen. Het deed me nadenken over onze vrijheid en hoe groot de wereld is die wij kennen. Dit deel van de tocht liet ons het meest zien van het echte leven op Inle Lake, aangezien de bezienswaardigheden duidelijk zijn opgezet voor de toeristen. We bezochten een oorspronkelijke houtmarkt waar nu meer voor de toeristen werd verkocht en werkplaatsen voor onder andere sigaren, sjaals van lotus zijde en zilver. Uiteindelijk zagen we ook de aparte manier van vissen op het meer. De vissers staan op het uiteinde van een bootje en terwijl zij een net uitgooien, gebruiken ze met het been hun peddel. De balans die ervoor nodig is om op zo’n boot te staan! Natuurlijk wilde visserman Stijn uitproberen hoe het is om op een boot te vissen en zijn er speciale bootjes waarop toeristen het kunnen uitproberen. Toen Stijn vervolgens net als de man probeerde een acrobatische pose aan te nemen, kiepte het bootje bijna om en vielen ze net niet in het water. Na een hele dag op het water, besloten we ons samenzijn met de jongens af te sluiten met een wijntje. Een klein stukje fietsen de bergen in is een wijnproeverij met uitzicht over het meer. We hadden een relaxte en mooie laatste dag samen. We namen afscheid van de jongens waarna zij terug gingen via Bangkok naar Nederland en wij nog een paar extra dagen hadden in Myanmar.

Deze laatste dagen verbleven we in het pelgrimsdorp Kinpun, vanwaar de tocht naar de Golden Rock wordt gemaakt. We namen de open truck naar de top om de heilige rots te bezichtigen. Achteraf hadden we beter de 4 uur durende wandeling naar de top van de berg kunnen maken, want het vervoer was een test op het geduld van de boeddhisten. Onderweg werden overal aalmoezen gevraagd en de organisatie van het vervoer was ver te zoeken. Boeddhistische pelgrims komen uit heel Myanmar, omdat de Golden Rock de heiligste plek van het land is. De legende gaat dat Boeddha een haar op de gouden rots heeft geplaatst, waardoor de rots altijd in totale balans op de cliff zal blijven balanceren. Overal monniken en gezinnen die hun eer komen betuigen aan de gouden rots. Het is een hele onderneming voor de Birmezen en ze investeren veel geld aan de reis, wat te zien is aan de omgeving als we aan de top staan. Alles ziet er opgezet en nep uit, het heeft voor ons weinig met het geloof te maken. We kijken dus vooral naar de mensen die er picknicken en foto’s maken, totdat we moeten vluchten voor de mensen die met ons op de foto willen. In Kinpun bleven we nog een extra dagje in het rumoerige, maar enige guesthouse voor buitenlanders. Vanaf Kinpun gingen we gelijk door naar het vliegveld van Yangon, waar we als echte reizigers de nacht doorbrachten.

Na twee weken te hebben gereisd door Myanmar hebben we een goede indruk van het land dat lijkt stil te hebben gestaan in vergelijking met de buurlanden. We hebben mooi gewandeld door de natuur, geleerd over de cultuur en geschiedenis en genoten van de gastvrijheid en vriendelijkheid van de bevolking. Myanmar is een geweldig reisland, vooral om een beter beeld te krijgen van de authentieke levenswijze in Zuidoost Azie.

Als laatste willen we Stijn en Bas bedanken voor de fijne reis! Echt mannen, samen met jullie reizen was een mooie ervaring. ‘Fried rice with an egg on the top’ zal nooit meer hetzelfde zijn.
Groetjes!
Lisa &Lando

Ps. Op het moment zijn we terug op Koh Chang aan het overwinteren samen met Lando’s ouders en oma. Heerlijk!