China

Meteen toen we de grens over kwamen, zijn we in een totaal andere wereld. Enkel Chinees geschrift, de geur van Chinees eten, mensen spreken minimaal Engels, gesmak gespuug en gegorgel overal en het internet is geblokkeerd. Met handen en voeten vonden we een nachtbus die naar Yangshuo ging, onze eerste bestemming.

Yangshuo is een toeristisch Chinees dorp aan de oever van de Li rivier. De omgeving van Yangshuo kent geweldige natuur waar je mooi kan fietsen, rotsklimmen, wandelen en varen over de rivier. Wij zijn ook fan van 'the outdoors' en genoten van de omgeving die we op de fiets verkenden. De natuur is divers en groen, maar wat de omgeving zo bijzonder maakt zijn de lijstenen bergen die als enorme paddenstoelen uit de grond lijken te komen. Dit in combinatie met de rijstvelden en de Chinese dorpen die tussen de bergen liggen, maakt het plaatje compleet. De natuur van deze omgeving staat zelfs op het Chinese ¥20 billet. Naast natuur houden wij er ook van om de cultuur te leren kennen. Met een vrolijk 'nihau!!' naar de Chinezen, kregen we een hoop vriendelijke gezichten terug. We zagen (en hoorden) in Yangshuo het festival ter verering van de overledenen, waarbij er vuurwerk afgestoken wordt bij de graven. Het geluid van het Chinese vuurwerk galmde de hele dag door de bergen, wat het een des te meer surrealistische ervaring maakte. 's Avonds maakten we de Chinese toerist in eigen land mee, wat ook een bezienswaardigheid op zich is.
Helaas was het slecht weer en na een dag tussen de buien door wandelen, besloten we per trein door te gaan naar Kunming. Deze stad ligt op 20 uur afstand van Guilin en we keken er tegenop aangezien we enkel de laagste klasse konden kopen. Harde banken, opgekropt tussen de Chinezen, 20 uur lang.... Gelukkig had ik mijn beste Chinese geschrift van tevoren geoefend en konden we de conducteur vragen om een upgrade naar de 'hard sleeper class'. Vanuit onze stapelbedjes beleefden we de geur van rook (ze zijn hier gewend om óveral een peuk op te steken) en de geluiden van de Chinezen terwijl we de immer groene bergen en communistische flatgebouwen van de steden aan ons voorbij zagen gaan.

Het was weekend in Kunming en dat betekent dat de Chinezen naar buiten gaan om te eten, traditioneel te dansen en zingen, Tai Chi te beoefenen en er met de familie op uit te gaan. Dit was voor ons de perfecte gelegenheid om in een park Chinezen te kijken. De laatste dag Kunming wilden we naar het 'stoneforest', wat een dagtrip zou moeten zijn. Dit pakte voor ons heel anders uit aangezien de buschauffeur besloot 5 uur over 120km te doen. We zagen de rotsformaties dus enkel vanuit de bus. Gevalletje 'later lachen we erom'.

De volgende bestemming was de oude stad Dalí, wat samen met Lijiang de twee handelsknooppunten waren voor de Chinese thee routes. De steden zijn tegenwoordig dé toeristenbestemmingen van de provincie Yunnan. Dat was meteen te merken aan de duizenden Chinese toeristen met hun traditioneel geklede gidsen. En waar Chinese toeristen zijn, zijn winkels, heel veel winkels. De oude stad van Dalí bestaat tegenwoordig uit nieuwe winkels die zich in de oude Chinese huizen hebben gevestigd. Dit is leuk voor de koopgrage Chinezen, maar wij wilden iets minder selfiesticks en iets meer originele oude straten zien. Dus om de druktes te ontwijken bezochten we de oude stad in de ochtend. De zelfde middag gingen we naar Lijiang, de stad die door zo'n 5 miljoen toeristen per jaar wordt bezocht. We liepen door het doolhof aan straten en het voelde alsof de 5 miljoen toeristen er enkel die dag al waren. We hebben de uitspraak 'zwart van de mensen' hier zelf ervaren. Zowel Dalí als Lijiang hebben een mooie oude binnenstad. Het hoge toerisme heeft er echter voor gezorgd dat het in de steden vooral om consumeren gaat. De originele oude huizen hebben wij op hun mooist gezien vroeg in de ochtend, toen de steden en de toeristen nog moesten ontwaken.

Na het bezoeken van steden, waren we toe aan een hike. China heeft prachtige natuur en het gebied boven Lijiang kent een populaire hike; the tiger leaping gorge. De hike van 2 à 3 dagen loopt door een 16 km lange en steile vallei. Het is even weer alsof we in Nepal lopen; pittige stukken klimmen, de hoogte voelen op onze longen, de paarden karavanen (echter deze keer bepakt met Koreanen ipv brandhout) en een mooi uitzicht over de (besneeuwde) bergen. Het enige verschil is dat de Chinezen overal elektriciteitspalen neerzetten en daarbij geen rekening houden met natuurbehoud. Na twee dagen wandelen en een overnachting in de vallei, gingen we door naar Shangri-La.

Shangri-La is een stad in het noorden van de Yunnan provincie, waar de eerste Tibetaanse invloeden te merken zijn. Shangri-La is niet de originele naam van de stad, maar heeft deze naam gekregen dankzij verfilming van een boek over het 'utopia', wat deze plaats zou moeten zijn. Inderdaad, de stad heeft een mooie ligging in de vallei en het Tibetaanse boeddhisme laat hier een vredelievende sfeer achter. Shangri-La heeft een mooie oude binnenstad, die in januari 2014 deels is afgebrand en waarbij honderden houten huizen verloren zijn gegaan. De huizen (die soms wel 600 jaar oud waren) worden langzaamaan weer opgebouwd. Gelukkig zijn de tempel en gebedswiel die midden in de stad op een berg staan, in tact gebleven. Het gebedswiel is met zijn 21m hoogte, het grootste ter wereld en moet met minstens 6 mensen gedraaid worden. De traditionele Tibetaanse boeddhisten lopen er meerdere rondes omheen en zeggen hun gebeden, terwijl op de achtergrond de Tibetaanse vlaggen wapperen. Een mooie ervaring van de cultuur in deze omgeving. In de avond zagen we de Chinezen in een grote kring dansen op ouderwetse muziek. Het is niet zomaar muziek, maar de muziek van de minderheden in China. Het dansen in de cirkels wordt doorgegeven op generaties en zo is het tevens een samenkomst voor jong en oud.

De ervaring van de Tibetaanse cultuur sprak ons erg aan, hier wilden we meer van zien!
Liefs uit China, Lando en Lisa