Kirgizië: a shepherd's life

Tijd voelt vaak als iets relatiefs en dat is zeker het geval wanneer je op reis bent. Zo zit je het ene moment voor je gevoel dagen lang aan een smerig gat in de grond gekluisterd met de vers opgelopen voedselvergiftiging in Cholpon Ata, zo bevind je je het andere moment op de rug van een paard ergens in de adembenemende hooglanden van centraal Kirgizië en woon je bij lokale schaapherders.

Het begon allemaal in een klein nietszeggend stadje genaamd Kochkor. De stad zelf heeft niet veel bijzonders, maar het is een goede uitvalsbasis voor hikes en paardentreks naar onder andere het populaire Son Kol meer. Op advies van eerder ontmoette reizigers kozen wij voor een 3 daagse paardentrek naar het Köl Ükök meer. Deze trek is een stuk minder populair dan die naar Son Kol waardoor de ervaring wat 'echter' aan zou moeten voelen en je meer bij het gastgezin betrokken wordt.

Dag één, het moment van de waarheid. Allemaal leuk dat idee om te gaan paardrijden, maar ik had nog nooit op een paard gezeten en eerlijk gezegd vond ik ze best wel een beetje eng. Mijn paard, mijn black stallion (in het Kirgizisch: khalos drogos, game of thrones iemand?) die altijd vergezeld werd door een coole waakhond, bleek gelukkig een topper te zijn. Hij liep lekker relaxt, was goed voorgeprogrammeerd en ik hoefde niks te doen. Het duurde dus niet lang of ik voelde me een volleerd cowboy die alleen nog maar van de prachtige omgeving hoefde te genieten. Lisa voelde zich net zo, dus na 4 uur kwamen we zwaar relaxt en enthousiast aan bij ons gastgezin waar we de komende twee nachten zouden verblijven. Dit gezin, een authentiek herdersgezin, bestond uit een echtpaar met 4 kinderen . De oudste zoon hielp zijn vader met de kudde, de oudste dochter zat in Kochkor op school en de twee jongste kinderen waren 3 jaar en 6 maanden. Het gezin gaat over een kudde van zo'n 300 schapen en geiten die zij iedere zomer in de bergen vet laten worden voordat ze deze in de winter verkopen. Het gezin woont in een huisje van maximaal 12 vierkante meter en heeft hierbij twee yurts die verhuurd worden aan toeristen. Het huisje fungeert als woonkamer, keuken, eetkamer en 's avonds ook als slaapkamer voor het hele gezin. Dat de ervaring 'echt' aan zou voelen werd meteen duidelijk bij de eerste avondmaaltijd. Het gezin leefde hun normale leven en wij werden er als normaal bij betrokken. We voelde ons niet 'de toerist' die vermaakt moest worden of in het middelpunt moest staan. Alles ging zoals het ging en dat bleek een hele mooie ervaring. Na een geweldige lagman (lokale specialiteit) en een overschot aan thee betraden we onze eigen yurt, stookte deze lekker warm en sliepen een goede nacht.

De volgende ochtend werden we gewekt op een manier die alleen veroorzaakt kan worden door een grote kudde schapen en geiten. De meest hilarische kreun-, gil- en schreeuwgeluiden vlogen onze yurt binnen dus de positieve mood werd gelijk gezet. Na een prima ontbijt vertrokken we per paard naar het ruim 3km hoge Köl Ükök gletsjermeer. De klim was steil, dus de paarden moesten flink aan het werk. Aangekomen bij het meer lieten we de paarden achter en gingen we per voet verder naar Köl Tör; een hoger gelegen gletsjermeertje waar we een lunch aten en weer goed realiseerde wat een moeilijk chill leven we toch hebben. Op de terugweg voelde ik voor het eerst dat paardrijden wellicht toch niet zo makkelijk is als dat het er uit ziet. Ik beweerde altijd dat paardrijden geen sport was, omdat je enkel hoeft te zitten en het paard al het werk doet. Hoe fout kon ik zijn. De steile weg omhoog was prima te doen, maar die zelfde weg naar beneden was een ander verhaal. Je kont, je knieën, je benen, kuiten, buik en onderrug, alles doet pijn en dan de zitplekken... Fuck. Blij aangekomen bij onze yurt duurde het niet snel of we vielen in slaap. Het duurde ook niet snel voordat we weer wakker waren, want de drie jarige baas wilde met ons spelen. Moe maar voldaan vertrokken we naar wederom een goede maaltijd naar onze yurt en sliepen een koude nacht.

De laatste dag had een verrassing voor ons in petto. Waar we helemaal tevreden waren met onze gids en paarden kregen we ineens een wissel van beide. De paarden bleken veel minder voorgeprogrammeerd te zijn en de nieuwe gids had haast. Dit maakte de situatie een heel ander verhaal. Waar we eerder zo rustig omhoog sjokten, stormden we nu als ongeleide projectielen de berg af. Nouja, zo voelde het. De paarden draaiden om wanneer ze zin hadden, stonden stil wanneer het hen uitkwam, trokken een sprintje wanneer de gids er aan kwam en liepen maar wat graag tegen elkaar aan te beuken. Dit maakte de tocht minder relaxt, maar zeker net zo interessant. Na heel wat gestuntel kregen we het voor elkaar om de paarden op een relaxte manier naar beneden te laten lopen en zonder problemen in Kochkor aan te komen. Door de omstandigheden waren we even vergeten dat onze stuit en benen zo beurs waren, maar daar kwamen we direct achter toen we voet op land zetten. Met trillende benen liepen we naar onze guesthouse waar we een verdiende douche pakten en de mooie momenten van de afgelopen dagen nagingen. Het was in ieder opzicht een onvergetelijke ervaring en de simpelheid van het leven liet ons weer goed zien wat nou werkelijk belangrijk is: je kan altijd door met minder spullen, maar je moet nooit korten op je familie.

Wat betreft de verdere plannen moeten we in ieder geval naar Osh, omdat we vanuit daar Uzbekistan in moeten. Verder willen we ten zuiden van Osh misschien naar de 7000 meter bergen gaan kijken, maar dit hangt af van het weer: 'winter is coming' namelijk. Hoe we in Osh moeten komen is trouwens ook weer een leuk verhaal, want de directe wegen zijn al dichtgesneeuwd, weggespoeld of enkel per 4x4 (erg duur) te betreden. De overige opties zijn vliegen vanaf Bisjkek of per openbaar vervoer via Bisjkek en Jalal-Abad. Hoe dan ook: we moeten dus wéér naar Bisjkek. Gotta love it.

Tot later!

Lando en Lisa